Ana Paula Maia: „Apokalipsa jest mechanizmem kontroli”.

„Nie ma piekła pod naszymi stopami, ani ochronnego nieba nad naszymi głowami. Istnieje pustka , która wypełnia nasze myśli” – pisze Ana Paula Maia w Búfalos salvajes , swojej najnowszej powieści . Opublikowana w Hiszpanii przez wydawnictwo Eterna Cadencia, powraca do wcześniejszych bohaterów , powszechnego tematu w jej literackim wszechświecie , aby eksplorować mroczne czasy.

Bohaterem jest Edgar Wilson, rzemieślnik, który jest biegły w sztuce uboju zwierząt niemal jak w rytuale. Tutaj, w przeciwieństwie do poprzednich produkcji, w których przeważają postacie męskie, pojawia się również kobieta, tajemnicza Rosario , wdowa po właścicielu starej rzeźni, w której Wilson otworzy sklep. W tym samym czasie pojawia się również nierozwiązana zbrodnia. Ten oszałamiający powróci do swojego dawnego zawodu, podczas gdy opowiadany jest czas przestoju, w którym przepowiedziany koniec świata ostatecznie nigdy nie nadchodzi.

„Przez wiele lat, w kulturze judeochrześcijańskiej, spodziewałam się apokalipsy” – wyznaje autorka Clarín . Rozmyśla nad swoją powieścią, a jednocześnie nad poruszanymi w niej tematami: relacjami ze zwierzętami, śmiercią, męskością i strachem, jaki może wywołać nadchodzący koniec wszystkiego, co znane.

– Ta książka powraca do postaci z poprzednich powieści. Jak podeszłaś do konstruowania tego wyjątkowego wszechświata, który eksploruje męskość, przemoc, śmierć i postapokaliptyczny rozkład?

– To była stopniowa ewolucja. Od publikacji moich pierwszych książek zdałem sobie sprawę, że wszystkie są ze sobą powiązane, nie tylko ze względu na mnie jako autora, ale dlatego, że przekazywały coś poza mną: historię mikrokosmosu wypełnionego horrorami, doznaniami i refleksjami.

– Co cię interesuje w męskich postaciach? Czy uważasz, że to odróżnia cię od niektórych autorów, którzy pracują nad a priori „kobiecymi” tematami, czy nie myślisz o literaturze w tych kategoriach?

Męskość nie zawsze jest dobrze uznawana w literaturze. Historie mężczyzn rzadko wywołują tak silny oddźwięk jak historie kobiet. To nie było zaplanowane, po prostu się wydarzyło. Obserwowanie innych to coś, co zawsze robiłam. Ludzka brutalność i koniec wszystkich i wszystkiego to powtarzające się motywy w moich książkach. Być może mam skłonność do rozszyfrowywania tych okrucieństw, uczuć braterstwa i porażki, które nas wszystkich prześladują. Mówię z męskiej perspektywy, ponieważ zawsze miałam wokół siebie mężczyzn. Widziałam ich porażki, ich ból i ich udrękę.

– Twoja powieść eksploruje „apokalipsę, której nigdy nie było” i świat w ruinie. Co zainteresowało Cię w jej przedstawieniu?

– Przez wiele lat, w kulturze judeochrześcijańskiej, spodziewałem się apokalipsy. Wszyscy wokół mnie przygotowywali się na nią. Często słyszałem o niej podczas nabożeństw prowadzonych przez pastora lub w luźnych rozmowach między znajomymi. Przez całe życie zrozumiałem, że strach przed końcem i śmiercią jest mechanizmem kontroli. Ale trudno uciec od tego, że tak, wszyscy kiedyś skończymy. Apokalipsa jest zbiorowym końcem ery, cywilizacji. To przerażające, gdy jesteśmy na to przygotowani od najmłodszych lat. Ostatecznie jesteśmy uwięzieni w tym mechanizmie przez strach przed utratą pieniędzy, bliskich, rodziny. Edgar Wilson, bohater moich książek, zawsze jasno daje do zrozumienia, że ​​nie boi się śmierci ani końca. Mimo że go to intryguje.

– Wspomniałeś o Edgarze Wilsonie, bohaterze tej powieści i kilku poprzednich. To intrygująca postać, między innymi z powodu jego niemal mistycznego związku ze śmiercią. Co o nim sądziłeś? Co cię w nim interesuje?

– Towarzyszył mi przez niemal wszystkie lata pisania. Posiada tajemne moce, bystre postrzeganie głębokiego świata. Nie daje się ponieść powierzchownym uczuciom ani pustym słowom. Wyłonił się jako rzeźnik świń, który lubił obstawiać walki psów. Ta książka nie została wydana w Argentynie. Nosi tytuł Between Dog Fights and Slaughtered Pigs . Edgar Wilson kondensuje sacrum i profanum. Jest cichy i, w jakiś sposób, nie tęskni prawie za niczym.

– Wracając do zwierząt, mięso pojawia się często w Twojej pracy, w odniesieniu do rzeźni i tych nie-ludzkich istot. Jakie miejsce zajmują zwierzęta w Twojej pracy? Czy uważasz, że mogą nas skłonić do refleksji nad ludzkością?

– Myślę, że jesteśmy blisko spokrewnieni ze zwierzętami. W mojej pracy zwierzęta zajmują to samo ważne miejsce co ludzie. To centralna rola, która manifestuje się obok siebie. Nie tylko dlatego, że dzielimy te same przestrzenie, ale dlatego, że jemy ich mięso i pijemy ich krew. To głęboka relacja, której nie zawsze sobie uświadamiamy, ale jesteśmy wypełnieni krwią i mięsem, którymi się żywimy. W ten sposób stajemy się bardziej zwierzęcy. Bardziej bestialscy? Być może.

– Innym centralnym tematem w Twojej literaturze jest przemoc. Przedstawiasz ją również z wielką surowością. To samo dotyczy śmierci. Co przyciąga Cię do tych tematów podczas pisania?

– Mamy bardzo małą kontrolę nad naszym otoczeniem. Udaje nam się kontrolować niektóre impulsy, wybierać, co jemy, co nosimy itd. Ale śmierć, zwłaszcza gdy poprzedza ją przemoc lub nieoczekiwane wypadki, jest czymś, nad czym nie mamy żadnej kontroli. Wystarczy przeczytać wiadomości lub porozmawiać z ludźmi. Moje literackie refleksje dotykają również sfery zaskoczenia. Tego, co sprawia, że ​​zbaczamy z naszej ścieżki lub celu. Może to być śmierć fizyczna, ale w niektórych przypadkach jest to śmierć duszy.

– Wspomniałeś o wiadomościach. Porozmawiajmy trochę o bieżących wydarzeniach. Jak postrzegasz obecną sytuację literatury latynoamerykańskiej, a w szczególności pisarek?

– Widzę, że literatura Ameryki Łacińskiej rośnie. Są bardzo utalentowani pisarze z imponującymi tekstami. Dla mnie argentyńscy pisarze już stworzyli literacką rewolucję najlepszymi tekstami i opowiadaniami ostatnich czasów.

– Twoja literatura porusza się dość pomiędzy dystopią a postapokalipsą. Co cię interesuje w tych możliwych przyszłościach?

– Niepewność przyszłości.

– Czy w związku z tym uważasz, że współczesna literatura potrafi wyobrazić sobie inną przyszłość niż apokalipsa?

– Tak, myślę, że tak. Myślę, że literatura ogólnie eksploruje te mroczne aspekty ludzkiej duszy: niepewność i skończoność. To powtarzające się tematy. Wierzę w intymną apokalipsę, która niszczy nas indywidualnie. Albo nas likwiduje, albo sprawia, że ​​się odradzamy. Apokalipsa oznacza objawienie. Myślę, że indywidualna apokalipsa zdarza się nam wszystkim, gdy stajemy w obliczu objawień dotyczących tego, kim jesteśmy, czym jesteśmy. Stawienie czoła pewnym osobistym objawieniom może być końcem czegoś, tak aby nowe mogło zakorzenić się w tobie. Nasze ujawnione wewnętrzne problemy mogą dać początek indywidualnej apokalipsie. Literatura w końcu skupiła się na tym. Dzisiaj jednak doświadczamy tego uczucia zbiorowo. Coś się zepsuło, zostało zepsute. Być może ludzkość doświadczyła czegoś podobnego w innych epokach. Nie wiem. Teraz jesteśmy tutaj. Wspólnie czując się trochę niejasno, zmierzając ku przyszłości, w której maszyny mogą nas podporządkować i bać się, ten mechanizm kontroli może być jeszcze bardziej stały.

Dzikie bawoły – Ana Paula Maia (Eterna Cadencia).